همه چیز درباره انواع صفحه نمایش گوشی‌ها: انواع پنل‌ها، وضوح تصویر و نرخ نوسازی
همانطور که می‌دانید، کلمات فنی و تخصصی متعددی برای نامگذاری انواع صفحه نمایش گوشی ها استفاده می‌شود. این کلمات می‌توانند گاهی گیج‌کننده باشند. اگر می‌خواهید با این عبارات فنی و کلمات اختصاری بیشتر آشنا شوید با ما در این مطلب از برتر دیجیتال همراه باشید. در ادامه ضمن معرفی انواع صفحه نمایش گوشی ها درباره تفاوت‌ها و بهترین نوع نمایشگر صحبت می‌کنیم.
انواع پنل‌ها در صفحه نمایش گوشی ها
در طی چند سال اخیر، نمایشگرها کلمات اختصاری زیادی را به وجود آورده‌اند. هر یک از آن‌ها به نوع خاصی از فناوری مجهز هستندAMOLED ،LCD ، LED ،IPS ،TFT ،PLS ،LTPS ،LTPO و موارد دیگر. لازم به ذکر است که این لیست، روز به روز در حال افزایش است.
سازندگان گوشی‌های هوشمند حتی گاهی از نام‌های طولانی‌تری نظیر «Super Retina XDR» و «Dynamic AMOLED» استفاده می‌کنند. مسلما این کار باعث سردرگمی بیشتر در بین مصرف‌کنندگان می‌شود. ما می‌خواهیم با نگاه به برخی از این اصطلاحات در جدول مشخصه‌های گوشی‌های هوشمند، آن‌ها را رمزگشایی کنیم.
این کلمات اختصاری به چه مفهومی هستند؟
انواع مختلفی از نمایشگرها در گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شوند: LCD، OLED، AMOLED، Super AMOLED، TFT، IPS. چند مورد دیگر که امروزه کمتر در گوشی‌های هوشمند پیدا می‌شوند؛ مانند (TFT-LCD). نمایشگرهای IPS-LCD یکی دیگر از انواع صفحه نمایش هستند. این نمایشگرها این روزها رواج بیشتری در بین گوشی‌های میان‌رده و بالارده دارند.
به طور خلاصه، دو نوع فناوری در بازار برای انواع صفحه نمایش گوشی ها وجود دارد: پنل‌های LCD و OLED. هر یک از آن‌ها از نسخه‌ها و نسل‌های مختلفی تشکیل شده‌اند که کلمات اختصاری زیادی را ایجاد کرده‌اند. چیزی شبیه به تلویزیون‌ها و دامنه‌های مختلف آن‌ها همچون LED، QLED و miniLED که همگی نوعی از فناوری LCD هستند.
نمایشگر LCD چیست؟
LCD به معنای «نمایشگر کریستال مایع» است. این نامگذاری به علت وجود مجموعه‌ای از کریستال‌های مایع در این نمایشگرهاست که توسط یک نور پس‌زمینه روشن می‌شوند. دسترسی آسان و هزینه نسبتا پایین، آن‌ها را به گزینه‌ای محبوب برای ساخت گوشی‌های هوشمند و بسیاری از دستگاه‌های دیگر تبدیل کرده است.
پنل‌های ال‌سی‌دی در زیر نور مستقیم خورشید عملکرد بسیار خوبی دارند، زیرا کریستال مایع از خود نوری منتشر نمی‌کند. این نمایشگرها تصاویر را با استفاده از یک نور پس زمینه یا انعکاس نور به صورت رنگی یا سیاه و سفید نمایش می‌دهند. با این وجود، نمایش رنگی در این نمایشگرها نسبت به پنل‌هایی که نیازی به نور پس‌زمینه ندارند، دقت کمتری دارد. این موضوع یکی از نقطه ضعف‌های این نمایشگرهاست.
نمایشگرهای TFT
در داخل گوشی‌های هوشمند از نمایشگرهای TFT و IPS استفاده می‌شود. عبارت TFT مخفف «Thin Film Transistor» یا «ترانزیستور فیلم نازک» است. یک نسخه پیشرفته از LCD که از یک ماتریس فعال مانند AM در نمایشگر AMOLED استفاده می‌کند. ماتریس فعال به این معناست که هر پیکسل به صورت جداگانه به یک ترانزیستور یا خازن متصل می‌شود.
مزیت اصلی فناوری TFT هزینه تولید نسبتاً پایین و افزایش کنتراست در مقایسه با LCDهای سنتی است. از نقطه ضعف‌های TFT LCDها می‌توان به مواردی مانند نیاز به انرژی بیشتر نسبت به دیگر ال‌سی‌دی‌ها، زاویه دید کمتر و تکثیر رنگ را اشاره کرد. به همین دلایل و کاهش هزینه گزینه‌های جایگزین، معمولاً دیگر از TFTها در گوشی‌های هوشمند استفاده نمی‌شود.
نمایشگرهای IPS
فناوری IPS با نام کامل (In-Plane Switching) مشکل اعوجاج یا خرابی رنگ را با استفاده از تکنیک TN (Twisted Nematic) در نمایشگرهای نسل اول ال‌سی‌دی برطرف می‌کند. مشکلی که در گوشی‌ها و تبلت‌های ارزان‌قیمت نیز دیده می‌شود.
در پنل‌های IPS، کریستال‌های مایع با صفحه نمایش هم‌تراز هستند. در نتیجه؛ زاویه دید بالایی دارند – معمولاً در تلویزیون‌ها با 178 درجه ذکر می‌شوند. مشخصه‌ی دیگر این نمایشگرها، تکثیر رنگ برتر است. درست به همین علت از این پنل‌ها در نمایشگرهایی که برای ویرایش تصویر طراحی شده‌اند، استفاده می‌شود.
نمایشگرهای PLS LCD
این فناوری توسط شرکت سامسونگ دیسپلی (Samsung Display) توسعه یافته و مشخصه‌های نمایشگرهای IPS را دارد (تکثیر رنگ و زاویه دید خوب). اما این نمایشگر در مقایسه با OLED و LCD/VA سطح کنتراست پایین‌تری دارد.
طبق گفته سامسونگ دیسپلی، پنل‌های PLS در مقایسه با رقیب خود (پنل‌های IPS) دارای هزینه تولید پایین‌تر، میزان روشنایی بالا و حتی زاویه دید بهتری هستند. درنهایت؛ اینکه از کدام پنل استفاده شود، کاملاً به انتخاب تأمین‌کننده قطعات بستگی دارد.
انواع صفحه نمایش گوشی ها: این نمایشگر LED است یا LCD؟
پس از اینکه تلویزیون‌های «LED» روانه بازار شدند، این پرسش به یکی از رایج‌ترین سوال‌های مصرف‌کنندگان تبدیل شد. پاسخ کوتاه، ال‌سی‌دی بود. تکنولوژی مورد استفاده در نمایشگر LED، کریستال مایع است و تفاوت انواع LEDها تنها در ایجاد نور پس‌زمینه است.
یکی از مزیت‌های LEDها مصرف انرژی بسیار کم آن‌هاست. البته این مورد بیشتر در تلویزیون‌ها برای بازاریابی تاکید می‌شود. در حالی که در گوشی‌های هوشمند با نمایشگرهای کوچکتر به این موضوع توجه نمی‌شود.
از طرف دیگر، عملکرد نور پس‌زمینه باعث می‌شود تا نمایشگرهای LCD/LED نتوانند سطحی از کنتراست را ارائه دهند که با نمایشگرهای OLED قابل رقابت باشد. لازم به توضیح است که کنترل روشنایی به صورت جداگانه توسط هر پیکسل صورت نمی‌پذیرد، بلکه بر اساس ناحیه‌های موجود در صفحه نمایش انجام می‌شود.
نمایشگرهای AMOLED
AMOLED مخفف «Active Matrix Organic Light-Emitting Diode» یا «دیود نورافشان آلی ماتریس فعال» است که در فارسی از این کلمه با عنوان «آمولد» نیز نام برده می‌شود. ممکن است پیچیده به نظر برسد، اما در واقع اینطور نیست. ما در گذشته درباره ماتریس فعال در فناوری TFT LCD شنیده‌ایم. OLED به سادگی، یک اصطلاح برای نمایشگر فیلم نازک دیگر است.
OLED ماده‌ای آلی‌ست که با عبور جریان الکتریکی از آن نور ساطع می‌شود. برخلاف پنل‌های LCD که نور آن‌ها همیشه روشن است، نمایشگرهای OLED «همیشه خاموش» هستند، مگر اینکه پیکسل‌ها تحت تاثیر جریان الکتریسته قرار گیرند.
مزایای نمایشگرهای OLED
این گفته به این معناست که نمایشگرهای OLED حاوی رنگ سیاه بسیار خالص‌تری هستند. به این مفهوم که رنگ مشکی یا تیره روی نمایشگر با انرژی مصرفی کمتری به نمایش گذاشته می‌شود. با این حال؛ تِم‌های روشن‌تر در صفحه‌های AMOLED به شکل قابل توجهی نسبت به پنل‌های LCD با تم مشابه از انرژی بیشتری استفاده می‌کنند. از سوی دیگر، تولید نمایشگرهای OLED نیز گران‌تر از LCD است.
از آنجایی که پیکسل‌های سیاه در یک صفحه نمایش OLED «خاموش» هستند، کنتراست بالایی نیز در مقایسه با پنل‌های LCD دارند. نمایشگرهای آمولد نیز دارای نرخ تازه‌سازی (Refresh Rate) بسیار سریعی هستند، اما آن‌ها در زیر نور مستقیم خورشید به اندازه صفحه‌های LCD دارای نور پس‌زمینه قابل مشاهده نیستند. سوختگی نمایشگر و تخریب دیود (از آنجا که ترکیب آلی هستند) نیز از دیگر عواملی هستند که باید در نظر گرفته شود.
نکته مثبت: صفحه‌های AMOLED می‌توانند نازک‌تر از LCDها باشند، زیرا به لایه‌ای با نور پس‌زمینه احتیاج ندارند. همچنین آن‌ها می‌توانند انعطاف‌پذیر ساخته شوند.
چه تفاوت‌هایی میان OLED، آمولد و Super AMOLED وجود دارد؟
OLED مخفف «Organic Light Emitting Diode» یا «دیود نورگسیل/ساطع‌کننده نور آلی» است. یک نمایشگر OLED از ورقه‌های نازک از ماده الکترولومینس تشکیل شده است. آن‌ها نور مورد نیاز خود را تولید می‌کنند و نیازی به نور پس‌زمینه ندارند. این مورد به عنوان مزیت اصلی در نظر گرفته می‌شود، چون مصرف انرژی در این پنل‌ها کاهش پیدا می‌کند.
معمولاً وقتی که از نمایشگرهای OLED در اسمارت‌فون‌ها یا تلویزیون‌ها استفاده می‌شود از آن‌ها به عنوان پنل‌های AMOLED یاد می‌شود.
همانطور که گفته شد، بخش «AM» در نام «AMOLED» مخفف عبارت «Active Matrix/ماتریس فعال» است که با «Passive Matrix/ماتریس منفعل» (با نام اختصاری P-OLED) متفاوت است. اگرچه این موارد در تلفن‌های هوشمند کمتر دیده می‌شود.
نمایشگرهای Super AMOLED
«سوپر آمولد» یا «Super AMOLED» عنوانی است که شرکت سامسونگ به نمایشگرهای خود نسبت داده است. این پنل پیش‌تر در مدل‌های بالارده فقط به کار می‌رفت، اما اکنون در گوشی‌های متوسط و میان‌رده نیز استفاده می‌شود. مانند IPS LCDها، سوپر آمولد که با ادغام لایه واکنش لمسی در نمایشگر به جای یک لایه اضافی، اساس عملکرد پنل‌های AMOLED را بهبود می‌بخشد.
در نتیجه؛ صفحه‌های سوپر آمولد بهتر از نمایشگرهای آمولد نور خورشید را کنترل می‌کنند و به انرژی مصرفی کمتری نیز نیاز دارند. سوپر آمولد در حقیقت یک نسخه بهتر از فناوری AMOLED است. البته این موارد تنها برای بازاریابی نیست، چراکه نمایشگرهای سامسونگ به عنوان یکی از بهترین صفحه نمایش‌های موجود در بازار شناخته می‌شوند.
نمایشگرهای Dynamic AMOLED
آخرین مورد در سیر تکامل این فناوری «Dynamic AMOLED/ داینامیک آمولد» نامگذاری شده است. سامسونگ تاکنون به جزئیاتی در این بازه اشاره نکرده است، اما تاکید می‌کند که پنل‌هایی با این مشخصات شامل گواهی‌نامه HDR10+ می‌شوند که از طیف وسیع‌تری از کنتراست و رنگ‌ها پشتیبانی می‌کنند. در این پنل‌ها نیز میزان نور آبی برای محافظت از چشم کاهش یافته است.
در همین راستا، عبارت «Fluid AMOLED / آمولد مایع» که توسط وان پلاس روی دستگاه‌های پیشرفته استفاده می‌شود، اساساً نرخ تازه‌سازی بالاتری را به ارمغان می‌آورد که موجب ایجاد انیمیشن‌های مایع روی صفحه نمایش می‌شود.
انواع صفحه نمایش گوشی ها : تاشو و رول شونده
یکی دیگر از مزایای نمایشگرهای OLED این است که با از بین بردن لایه روشنایی، این پنل نه تنها می‌تواند نازک‌تر شود، بلکه انعطاف‌پذیری بیشتری نیز خواهد داشت. حال این ویژگی در گوشی‌هایی با نمایشگرهای خمیده دیده می‌شود. همچنین در طرح مفهومی با صفحه نمایش رول شونده به کار استفاده می‌شود.
این فناوری نخستین بار در گوشی Royole FlexPai مورد استفاده قرار گرفت که به یک پنل OLED از شرکت BOE چینی مجهز بود. سپس از این تکنولوژی در گوشی‌های هواوی میت X و موتورولا ریزر (محصول 2019 میلادی) استفاده شد. لازم به ذکر است که هر دو گوشی یاد شده از پنل‌های ساخت شرکت BOE بهره می‌بردند. گوشی‌های تاشو گلکسی فلیپ و سری فولد نیز از پنل‌های ارائه شده سامسونگ استفاده می‌کنند.
انواع صفحه نمایش گوشی ها: Retina و Super Retina XDR چه هستند؟
تراکم پیکسلی یکی از نکاتی بود که اپل در سال 2010 میلادی و با عرضه گوشی آیفون 4 توجه زیادی به آن داشت. این شرکت، صفحه نمایش‌های LCD (LED، TFT و IPS) مورد استفاده را به واسطه وضوح بالای تصویر در پنل (960 در 640 پیکسل در آن زمان) در نمایشگر 3.5 اینچی، «نمایشگر رتینا یا Retina Display» نامگذاری کرد. عنوانی که توسط واحد تبلیغات و بازاریابی این شرکت ابداع شد.
به گفته‌ی شرکت اپل، این عنوان به نمایشگرهایی اطلاق می‌شود که چشم انسان قادر به تشخیص تک تک پیکسل‌ها از فاصله دید طبیعی نیست. این اصطلاح در گوشی‌های آیفون برای نمایشگرهایی با تراکم پیکسلی بیشتر از 300 پیکسل در هر اینچ نیز استفاده شد.
بعدها، سازندگان دیگر نیز از این روش پیروی کردند و از پنل‌هایی با وضوح تصویر (رزولوشن) بالاتر بهره بردند. برای نمونه؛ آیفون 12 مینی تراکم پیکسلی 467 نقطه در هر اینچ را ارائه میدهد. در حالی که مدل‌هایی مانند سونی اکسپریا 1 دارای تراکم پیکسلی 643 نقطه در هر اینچ هستند.
نمایشگرهای Super Retina
شرکت اپل برای تمایز خود از دیگران، تکنولوژی صفحه نمایش Super Retina را ایجاد کرد. این اصطلاح در اصل برای نمایشگرهای OLED به کار رفته در آیفون X به بعد یا نرخ‌های کنتراست و دقت رنگی بالا را نشان میدهد که دارندگان گوشی‌های هوشمند Galaxy S از آن لذت می‌برند. همچنین در برخی گوشی‌های پیشین نوکیا نیز مشاهده شده است.
همزمان با معرفی آیفون 11 پرو، اصطلاح دیگری نیز به این مجموعه اضافه شد. «Super Retina XDR» با بهره‌گیری از پنل OLED (که توسط سامسونگ دیسپلی یا الجی دیسپلی ارائه می‌شود). این گوشی هوشمند توانست با نسبت 2.000.000 به 1 و سطح روشنایی 1200 نیت، مشخصه‌های بهتری از نظر کنتراست را به طور ویژه برای نمایش محتوا در فرمت HDR به ارمغان آورد.
شرکت اپل برای اینکه از ناراحتی خریداران آیفون X و آیفون 11 بکاهد (همچنان از پنل‌های LCD استفاده می‌کردند) نمایشگر به کار رفته در این گوشی‌های هوشمند را با عنوان «Liquid Retina» دسته‌بندی کرد. بعدها از این پنل‌ها در برخی مدل‌های سری محصولات آیپد پرو و آیپد ایر نیز استفاده شد. این عنوان، صفحه نمایش‌هایی را تعریف می‌کند که حداقل بر اساس استانداردهای این غول تکنولوژی، طیف و دقت رنگی بالاتری دارند.
انواع صفحه نمایش گوشی ها: نیت و سطح روشنایی
نیت یا کندلا در متر مربع در سیستم بین‌المللی (cd/m²)، یک واحد اندازه‌گیری روشنایی است. این معیار با عنوان شدت نور ساطع‌شده نیز شناخته می‌شود. به طور کلی این مقدار در نمایشگرهای گوشی‌ها و مانیتورها، میزان درخشندگی صفحه نمایش را مشخص می‌سازد. هرچه این مقدار بیشتر باشد، شدت نور ساطع شده از صفحه نمایش نیز بیشتر است.
نرخ‌های تازه‌سازی (Refresh Rate): 60 هرتز، 90 هرتز و 120 هرتز به چه معناست؟
در سال 2019 و 2020 میلادی، اصطلاحاتی نظیر «120 هرتز» و «90 هرتز» و برخی با مقادیر مشابه در واحد هرتز (Hz) همزمان با عرضه گوشی‌های رده‌بالا و میان‌رده رواج پیدا کرد. این اصطلاحات نمایانگر نرخ تازه‌سازی پنل بود. نمایشگر چه LCD باشد چه OLED، هرچه این مقدار بیشتر باشد، فریم‌های بیشتری در ثانیه روی صفحه، نمایش داده می‌شود.
نتیجه این امر، انیمیشن‌های روان‌تر (چه در زمان استفاده عادی از گوشی چه در هنگام بازی) در مقایسه با نمایشگرهایی که دارای نرخ تازه‌سازی 60 هرتز هستند و همچنان نرخ استاندارد بازار شناخته می‌شوند.
در سال 2017 میلادی، همزمان با عرضه گوشی Razer Phone به واسطه کاهش عمر باتری دستگاه از این ویژگی به عنوان یک «حیله» یاد شد که بیشتر افراد به آن واکنش نشان دادند.
سازندگان برای بهره‌برداری بیشتر از این ویژگی شروع به استفاده از صفحه‌هایی با نرخ‌های تازه‌سازی متغیر نمودند. صفحه‌هایی که می‌توانند متناسب با محتوای نمایش داده شده تنظیم شوند. در بیشتر فیلم‌ها، 24 فریم در ثانیه، برای ضبط فیلم‌های خانگی 30 یا 60 فریم در ثانیه است.
برای نرخ نمونه‌برداری (Sampling Rate) از همین واحد اندازه‌گیری استفاده می‌شود. اگرچه این واحد مشابه است، اما این مقدار برابر با تعداد دفعاتی است که در هر ثانیه، صفحه موفق به ثبت “touch” می‌شود. هرچه میزان نرخ نمونه‌برداری بیشتر باشد، گوشی هوشمند می‌تواند تاچ‌ها را سریع‌تر ثبت و موجب پاسخ سریع‌تر شود.
TFT، LTPS، LTPO و IGZO
برای آشنایی با انواع صفحه نمایش گوشی ها در ادامه به اصطلاح‌هایی اشاره می‌کنیم که کمتر رایج هستند. این اصطلاح‌ها اغلب در کمپین‌های تبلیغاتی محصولات بیشتر مورد تاکید فرار می‌گیرد.
- TFT (Thin Film Transistor) – نوعی نمایشگر LCD که از یک لایه نیمه‌رسانای نازک روی پنل بهره میبرد. این نمایشگر امکان کنترل فعال شدت رنگ در هر پیکسل را فراهم می‌آورد و حاوی مفهوم مشابهی با ماتریس فعال (AM) مورد استفاده در نمایشگرهای AMOLED است. TFT در پنل‌های TN، IPS/PLS، VA/PVA/MVA و غیره استفاده می‌شود.
- LTPS (Low Temperature PolySilicon) – نوعی TFT که برپایه فناوری a-Si (سیلیکون آمورف) است. وضوح تصویر بالاتر و مصرف برق کمتری در مقایسه با صفحه‌های TFT سنتی به ارمغان می‌آورد.
- IGZO (Indium Gallium Zinc Oxide) – یک ماده نیمه‌هادی است که در فیلم‌های TFT استفاده می‌شود. وضوح تصویر بالاتر و مصرف برق کمتری دارد. نحوه عملکرد آن در انواع مختلفی از نمایشگرهای LCD (نظیر TN، IPS و VA) و نمایشگرهای OLED دیده می‌شود.
- LTPO (Low Temperature Polycrystaline Oxide) – فناوری‌ای که توسط شرکت اپل توسعه یافته است. می‌توان از آن در نمایشگرهای OLED و LCD استفاده کرد، زیرا ترکیبی از تکنیک‌های LTPS و IGZO است. نتیجه؟ مصرف برق کمتر. از این فناوری در ساعت هوشمند اپل واچ 4 و گوشی گلکسی S21 الترا استفاده شده است.
انواع صفحه نمایش گوشی ها: پنل های آینده (microLED)
در میان تلویزیون‌ها، miniLED یا مینی LED فناوری برجسته‌ای است که شامل افزایش تعداد ناحیه‌های روشنایی در نور پس‌زمینه در حال استفاده از پنل LCD می‌شود. شنیده‌ها حاکی از این موضوع است که سازندگان گوشی‌ها و ساعت‌های هوشمند نیز قصد دارند از فناوری microLED استفاده کنند. این فناوری نسبت به نمایشگرهای LCD/LED کاملاً متفاوت است، زیرا ویژگی‌های تصویری مشابهی را با پنل‌های OLED به نمایش می‌گذارد.
یک نمایشگر microLED دارای یک دیود ساطع‌کننده نور برای هر زیرپیکسل صفحه‌نمایش است (معمولاً شامل مجموعه‌ای از دیودهای قرمز، سبز و آبی برای هر نقطه). احتمال استفاده از نوعی ماده آلی مانند نیترید گالیم (GaN) نیز وجود دارد.
مزایای نمایشگرهای microLED
نمایشگرهای microLED به واسطه وجود فناوری ساطع‌کننده نور (Self-Emitting Light Technology)، نیازی به استفاده از نور پس‌زمینه ندارند. هر پیکسل به صورت جداگانه «خاموش» می‌شود. نتیجه اما شگفت‌آور است: چشمان شما همان سطح کنتراست موجود در نمایشگرهای OLED را می‌بیند، بدون اینکه از خطر ماندگاریِ تصویر یا سوختگی (Burn-in) دیودهای آلی رنج ببرد.
یکی دیگر از مزایای فناوری microLED، امکان نمایش تصاویر با سطح روشنایی بالاتر و مصرف انرژی پایین‌تر است. در واقع، نقاط قوت هر دو نمایشگرهای OLED و LCD در این فناوری با یکدیگر ترکیب شده‌اند.
از طرف دیگر، استفاده از چند دیود برای هر پیکسل به عنوان یک چالش در کوچک‌سازی قطعات محسوب می‌شود. برای نمونه، رزولوشن Full HD کمی بیش از دو میلیون پیکسل (1080*1920 نقطه) دارد. این نقطه‌ها به 6 میلیون LED میکروسکوپی با استفاده از ساختار سنتی RGB (قرمز، سبز و آبی) نیاز دارد.
این موضوع یکی از دلایلی‌ست که مشخص می‌سازد که چرا تا به امروز از این فناوری در طیف محدودی از محصولات الکترونیکی استفاده شده است. از این پنل‌ها عمدتاً در صفحه‌های بزرگ 75 تا 150 اینچی استفاده می‌شود که رزولوشن 4K (با وضوح تصویر 2160*3840، که نزدیک به 8.3 میلیون پیکسل یا 24.8 میلیون زیرپیکسل RGB است) را امکان‌پذیر می‌کند. این تعداد پیکسل برای دیدن بسیار زیاد است!
نکته دیگری که باید به آن توجه داشت، قیمت نهایی محصولی‌ست که از این فناوری بهره میبرد. 170 میلیون وون کره معادل 150.330 دلار آمریکا، مطمئناً هزینه زیادی برای تهیه یک نمایشگر 110 اینچی است.
کدام بهتر است: LCD/LED یا AMOLED؟
هر نوع فناوری مزایا و معایب خاص خود را دارد. در طی چند سال اخیر، نمایشگرهای OLED بیشتر در کانون توجه قرار گرفته‌اند. این موضوع بیش از هر چیزی به خاطر استفاده متعدد از این صفحه‌ها در گوشی‌های پرچمدار سطح بالاست. پس از عرضه آیفون X که موجب تقویت جایگاه پنل‌های OLED در حوزه محصولات پریمیوم شد بر محبوبیت این نمایشگرها نیز اضافه گردید.
همانطور که پیش‌تر گفته شد، صفحه‌های OLED/AMOLED از سطح کنتراست متنوعی برخوردارند. این کار در نتیجۀ کنترل روشنایی منحصر به فرد برای پیکسل‌هاست. یکی دیگر از نتایج این کار، تکثیر واقعی‌تر رنگ سیاه و مصرف برق کمتر در زمان نمایش تصاویر تاریک روی صفحه نمایش است. که روی افزایش محبوبیت حالت تاریک (Dark Mode) در گوشی‌های هوشمند تاثیر زیادی داشته است.
معایب نمایشگرهای OLED
نکته منفی: صفحه‌های OLED هزینه ساخت بیشتری دارند و سازندگان کمتری نیز در مقایسه با صفحه‌های LCD به تأمین این پنل‌ها می‌پردازند. این نمایشگرها در بازار تحت سلطه دو شرکت سامسونگ دیسپلی و الجی دیسپلی هستند. شرکت چینی BOE نیز در ساخت این پنل‌ها، جایگاه سوم تأمین‌کنندگان برتر را به خود اختصاص داده است.
علاوه بر این، دیودهای آلی که با عنوان OLED نامگذاری می‌شوند، می‌توانند توانایی تغییر خواص خود را در طول زمان از دست بدهند. این اتفاق زمانی رخ میدهد که یک تصویر به شکل طولانی‌مدت به نمایش در می‌آید. این مشکل که با عنوان «Burn-in» یا «سوختن» یاد می‌شود، هنگامی خود را نشان میدهد که تنظیمات سطح روشنایی بالاتر برای مدت زمانی طولانی اعمال می‌شود.
اگرچه احتمال این رخداد واقعاً وجود دارد، اما این مورد چیزی نیست که کاربر نگران آن باشد. ممکن است، این مشکل با موضوعی مشابه به نام ماندگاری تصویر (Image Retention) اشتباه گرفته شود. در حالی که این مشکل موقتی است و معمولاً پس از چند دقیقه برطرف می‌شود.
مزایای نمایشگرهای LCD
یکی از مزیت‌های اصلی نمایشگرهای LCD، هزینه پایین تولید آن‌هاست، چراکه ده‌ها رقیب قدرتمند دیگر در بازار با قیمتی رقابتی و حجم تولید بالاتری وجود دارند. برخی از برندها به جای استفاده از پنل‌های OLED از این ویژگی برای اولویت‌بندی برخی از شاخصه‌ها نظیر نرخ تازه‌سازی بالاتر استفاده کرده‌اند. برای نمونه می‌توان به گوشی شیائومی می 10T اشاره کرد.
همچنین لازم به یادآوری است که نمایشگرهای آمولد و LCD مانند دیگر قطعات و اجزای محصولات الکترونیکی نیز با سطح کیفیت و ویژگی‌های متفاوتی وجود دارند. آن‌ها را می‌توان به روش‌های مختلف با هم ترکیب کرد و به قیمتی خاص دست یافت. البته صحبت درباره این موضوع خود یک مطلب جدا می‌طلبد، چراکه نیاز به بحث زیاد دارد.
شما در این باره چه فکر می‌کنید؟ آیا نوع خاصی از صفحه نمایش را ترجیح می‌دهید؟ آیا تکنولوژی های دیگری را در ارتباط با انواع صفحه نمایش گوشی ها می‌شناسید که در این مطلب به آن اشاره نشده است؟ لطفاً نظر و پیشنهاد خود را از بخش دیدگاه‌ها با ما و دیگر کاربران برتر دیجیتال به اشتراک بگذارید.
منبع: Nextpit